سم الله الرحمن الرحیم


لطیفه های رشتی

یکی از خصوصیاتی که در زندگی و فرهنگ ایرانی وجود دارد و بسیار دارای اهمیت است موضوع غیرت و غیرت مندی است که به خصوص در مورد حس مردان نسبت به نوامیس آنان جلوه گر می شود.

این موضوع مهم، دستاویز خوبی است برای دشمنان تا باز هم تخم نفاق را در دل جامعه ی ایرانی بکارند و قومی که درین مورد قربانی شدند رشتی ها بودند که با صفت بی غیرتی مورد توهین قرار گرفتند. هرچند که اکنون تقریبا به تمام مردمان خطه ی شمال کشور این رذیلت بی جا را نسبت میدهند.

لطایف رشتی سابقه ی زیادی ندارد و به احتمال زیاد مربوط به دوره ی پهلوی و طبق معمول حکومت رضا –شاه است.

زمانی که رضا شاه در مقام سردارسپه بود و مقدمات به قدرت رسيدن خود را فراهم می کرد, جهت بهره برداری از احساسات مذهبی مردم درمراسم سينه زنی تاسوعا و عاشورا شرکت مي کرد, قزاقها و تعدادی از طرفداران سردارسپه شعار مي دادند:

اگر در کربلا قزاق بودی / حسين بی ياور و تنها نبودی

مردم گيلان که هنوز خاطره دمکراسی و فضای آزادی را که در منطقه وجود داشت از ياد نبرده بودند , نمی خواستند باقيمانده دستاوردهای مبارزات شان زير چکمه قزاقها لگدکوب شود , گيلاني ها که تجارب شرکت فعال در جنبش مشروطيت ( نيروی اصلی تسخير تهران به سرکردگی سپهسالار اعظم تنکابنی را گيلانيها تشکيل ميدادند)

بسم الله الرحمن الرحیم

خندان و شاد بودن ویژگی فطری هر انسان است و شاید بتوان گفت جهان بدون خنده و شادی و سرگرمی معنایی نخواهد داشت.این امر تاجایی اهمیت دارد که خداوند هم در آیه ی 82 سوره ی توبه کسانی را که از همراهی با رسول خدا در جهاد سرباز زدند را اینگونه تنبیه میکند که:”پس به سزای انچه کسب میکردند باید کم بخندند و بسیار گریه کنند”

و همچنین در آیات 43 و 44 سوره ی نجم خندیدن را هم به عنوان نمونه ای از قدرت عظیم خود ذکر میکند و ان را هم ردیف اعمال میراندن و زنده کردن و آفرینش و… قرار میدهد و میفرماید:

“و هموست که می خنداند و می گریاند”"و هموست که می میراند و زنده می کند”و…

پس درکل خندیدن امری پسندیده ست اما نکته در چگونگی این امر است و اینکه به چه قیمتی میخندیم.

به قیمت مسخره کردن دیگران؟به قیمت آب در آسیاب دشمن ریختن؟به قیمت رنجاندن عده ای از خود؟یا…؟؟؟

خوب است در این مورد هم به کلام خداوند رجوع کنیمدر سوره ی همزه:”وای بر هر عیبجوی طعنه زن”

باید گفت که یکی از مهم ترین و فراگیرترین ابزار خندیدن،همین جوک و لطیفه هایی ست که در اطرافمان فراوان است.با یک رجوع گذرا به اینترنت و کتاب فروشی ها و حتی گوشی موبایلمون میتونیم خیلی راحت به سیل عظیمی از جوک دسترسی پیدا کنیم.

اما مشکل در اینجاست که اکثر این جوک ها چیزی نیست جز توهین محض به اقوام و افراد و اعتقادات مختلف،که بعد از خوندنشون لبخندی بر لبانمان مینشیند و شاید آن را برای ده ها نفر دیگر بفرستیم یا تعریف کنیم، بی آنکه بدانیم این جوک می توند چه لطمه ای به کشورمان بزند یا اصلا اهداف پشت پرده ی این لطایف الحیل چیست و اینکه حقیقتا راهی به جز توهین،برای خندیدن وجود ندارد؟؟؟